|
||||||||
Cabaret, blues, jazz en vooral veel rock: dat zijn de basisingrediënten van de muziek die de New Yorkse formatie ‘Spottiswoode & His Enemies’ op plaat zetten. De in Engeland geboren Jonathan Spottiswoode begon 21 jaar geleden met het zingen en schrijven van zijn eigen liedjes en in 2000 verscheen een eerste naar de groep vernoemde album. Daarna volgden nog vijf andere platen met “English Dream” in 2014 als laatste realisatie. Nu komt daar echter een zevende studioplaat bij die “Lost In The City” werd genoemd en in een studio in Brooklyn, New York werd opgenomen. De huidige leden van ‘The Enemies’ zijn bassist John Young, drummer Tim Vaill, saxofoniste Candace DeBartolo, trompet en vioolspeler Kevin Cordt, toetsenist Tony Lauria en Riley McMahon die op gitaren, mandoline, lap steel, banjo en glockenspiel speelt. Als ze optreden komen er regelmatig nog een aantal muzikanten mee op het podium om zo muzikaal in de richting van een big band-orkest te evolueren. Ook op hun nieuwe plaat werden met dat doel vooral extra strijkers en blazers uitgenodigd voor de opname van de songs in de studio. Het album “Lost In The City” bestaat uit achttien sterk variërende tracks die afwisselen tussen jazz, rock, chanson en blues, kortom een hele mengelmoes aan muziekstijlen. Alle nummers werden door Jonathan Spottiswoode zelf van tekst en muziek voorzien en dat hij een getalenteerde songschrijver is bewijst hij op dit album in een nummer zoals het als eerste single uitgebrachte “Hoboken” (zie video). Maar ook de op iets van Randy Newman lijkende big band-swinger “Lost In The City”, de laid back gebrachte jazz-songs “Goodbye Jim McBride” en “Batman & Robin”, de melodieuze popsong “Tears Of Joy”, het bluesy “Cry Baby” en de als een romantische pianoballad beginnende, maar daarna crescendo aangroeiende song “Sunset” zijn stuk voor stuk liedjes die een echte muziekliefhebber elke dag minstens één keer wil horen. En toch is onze absolute favoriete track opgespaard tot helemaal aan het einde van deze plaat: de zachte melancholische ballad “I Don’t Regret” mag wat ons betreft als instant-klassieker de muziekgeschiedenis ingaan. Jonathan Spottiswoode is onlangs teruggekeerd naar Londen om er zijn dochtertje te gaan opvoeden. We durven te hopen dat deze verhuis niet het einde van de formatie ‘Spottiswoode & His Enemies’ zal inluiden, want meer van dit moois blijft ook in de toekomst altijd welkom. (valsam)
|
||||||||
|
||||||||
